Ο Αλέξης κοιμάται εδώ και 3 χρόνια κάτω από μια γέφυρα και τα πρωινά περιφέρεται με ένα κομμάτι χαρτόνι αναζητώντας ένα κομμάτι χαμένης αξιοπρέπειας, μέσα στο ζεστό του βλέμμα.
Τον συνάντησα ένα πρωινό στα δυτικά προάστια. Σταμάτησα, συστηθήκαμε και και τον ρώτησα τι χρειάζεται από όσα διέθετα στο αμάξι.
Του έδωσα ρούχα, δεν είχε άλλα πέρα από αυτά που φορούσε.
Του έδωσα αρκετά κουβερλί και κουβέρτες, για το αυτοσχέδιο κρεβάτι του από παλέτες
Του έδωσα ένα help box on the go, με χειμερινά αξεσουάρ και αδιάβροχο.
Του έδωσα prospectus και πληροφορίες για το Ανοιχτό Κέντρο Ημέρας Αστέγων -Υπνωτήριο ( https://www.okana.gr/el/services/meiosi-blabis/anoihto-kentro-imeras-astegon-ypnotirio ) και από το ΚΥΑΔΑ ( https://kyada-athens.gr/en/home/ )και τα στοιχεία μου, για να πάει συστημένος.
Στο δεκάλεπτο της σύντομης επαφής μας με ρώτησε
– Πιστεύετε ότι υπάρχει Θεός;
– Πιστεύω πως υπάρχει κάτι ανώτερο που μας προστατεύει.
– Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει Θεός, πάντα το πίστευα, απλά σήμερα σας έστειλε στον δρόμο μου.
Τον αγκάλιασα με όση δύναμη είχα, περισσότερο για μένα παρά για εκείνον.
Τελικά, δεν είναι μόνο τα υλικά που προσφέρουμε σε συνανθρώπους μας που βιώνουν συνθήκες αστεγίας, αλλά κυρίως η σημασία που δίνουμε στην στιγμή. Στον ίδιο τον άνθρωπο και η πρόθεσή μας να πιστέψει ότι υπάρχει μετά, ώστε να δεχτεί βοήθεια από φορείς που μπορούν να συνδράμουν θετικά στην κοινωνική επανένταξη και να κάνουν τον κάθε Αντώνη, έναν από εμάς.
Γιατί και ο Αλέξης μόλις τρία χρόνια πριν, ένας από εμάς ήταν
#αποταλογιαστηνπραξη
