Επειδή συχνά με ρωτάτε πως προσεγγίζω ένα άνθρωπο που ίσως έχει ανάγκη, θα μοιραστώ μαζί σας κάτι που έγινε σήμερα
Διέσχιζα πεζή την Πατησίων
Συνάντησα ένα βλέμμα που έψαχνε κάτι
Ήταν τα βλέμμα της Κλεοπάτρας
Κοίταξα πίσω μου, αλλά δεν ήταν κάποιος
Άρα κοίταζε εμένα
Πλησίασα στην είσοδο της πολυκατοικίας που καθόταν
– Μπορώ να καθίσω?
– Και βέβαια
– Χρειάζεστε κάτι? την ρώτησα πάλι
– Λιγο νερό
– Ωραία και έψαχνα παρέα νά πιω και εγώ νερό , δώστε μου 2 λεπτά και έρχομαι
Πήγα στο κατάστημα δίπλα, πήρα δυο νερά
Μοιράστηκαμε ένα 10λεπτο
Την γνώρισα
Κατάλαβα τις ανάγκες της, αφού εδώ και πολλά χρόνια, ζει σε μια επισφαλή κατοικία λόγω συνθηκών
– Να σου πάρω ένα καφέ? Η κάτι άλλο? την ρώτησα πριν φύγω
– Οχι έτοιμο είναι ακριβός, αν γίνεται ένα κουτάκι καφέ θα το φτιάχνω σπίτι έχει 2.40 όσο έχει ο έτοιμος!
Πήγα στην δουλειά που είχα, και όταν γύρισα της πήγα ένα κουτί καφέ και ότι άλλο πίστευα ότι μπορεί να ευχαριστήσει ένα άνθρωπο, που θέλει να πιει ένα καφέ αλλά έχει αδύναμα δόντια
– Δεν έπρεπε. Να σε αγκαλιάσω ή με φοβάσαι?? με ρώτησε…
– Να με φιλήσεις κιόλας της απάντησα & όσο άρχισε να βουρκώνει – ασυναίσθητα της είπα:
– Αν σε δω να κλάψεις θα στεναχωρηθώ και δεν το θες, έτσι δεν είναι?
Σκούπισε τα μάτια της , φόρεσε το πιο όμορφο της χαμόγελο και βγάλαμε την φωτογραφία
Αλλάξαμε στοιχεία
Η καινούργια μου φίλη, δεν είναι πια μόνη
Έχει ακόμα έναν άνθρωπο να την φροντίζει.
Η ζωή είναι όμορφη όταν μοιράζεσαι, με αφορμή ένα μπουκάλι νερό, μια έμπειρια ζωής
Και να θυμάστε: Κάτι απλό, μπορεί να δώσει σε ένα άνθρωπο, το θάρρος να συνεχίσει
Γιατί όλοι μας αυτό ψάχνουμε , έστω και με ένα βλέμμα
Κάποιον εκεί για εμάς, για να μην γίνονται τα δύσκολα δυσκολότερα
Α ναι! αν και με ήλιο
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ είπαμε?
